Even een korte inleiding over dit weekend. Na onze trots van de laatste post, viel onze droom alweer snel in duigen. De Campulance kon bijna rechtstreeks van de spuitcabine door naar de garage. Na alle inspanning die wij hebben gegeven voor het overspuiten, hadden we niet meer de energie om zelf uit te zoeken waar het probleem zat, maar hij had geen vermogen meer. 2 weken terug hebben we preventief getracht de turbo vast te wisselen om problemen in de vakantie te voorkomen, want in feite was er niks mis. Helaas was de nieuwe een DOA, hij was kapot. Dus 2 avonden werk, om weer de oude terug te monteren. Vlak daarvoor hadden we ook de verstuivers laten testen, reinigen en 2 nieuwe aangeschaft. Nu wisten we niet of het vacuümprobleem wat er duidelijk was, wegkwam door een kapotte slang ergens, toch een kapotte turbo of toch een verstuiver, aangezien daar ook een foutcode op was heel kort. Momenteel is er een kapotte slang vervangen, maar blaast hij nog enorm zwart. We laten eerst nogmaals de verstuivers controleren om dan waarschijnlijke toch een turbo te vervangen. De DOA turbo is geleverd door autodoc waar de garantie waardeloos is geregeld. Geld terug krijgen is onmogelijk en ruilen kan nog maanden duren. Dus mogelijk hebben we straks een duur artikel op voorraad waar we niks aan hebben.
Maargoed, het wandelweekend hebben we daarom met tent gedaan. Super fijn om gewoon eens niet een heel weekend aan de klus te moeten en een ander het eens uit te laten zoeken.
We overnachtte bij camping De Badhoeve. Prachtige plek aan het water, heerlijk Restaurantje erbij en op een paar 100 m van het eindpunt van etappe 5 / startpunt etappe 6. Ideaal! Dit was het eerste wandelweekend dat we geen kou hebben gehad tijdens de wandelingen. Wel was de zaterdag helaas wat heiig qua weer, terwijl de hele week de zon heeft geschenen. Voor het hondje was dit ergens ook wel lekker. Koud was het zeker niet en hier en daar voelde je nog de benauwdheid van de vorige dag. Zondag werd het daarentegen heerlijk zonnig zonder dat het te warm of benauwd werd.
Voor het camperen met de tent hebben we toch een ander systeem dan met de camper. Daardoor vergaten we nogal wat dingen. Waaronder olie om het eten in te bakken en een pomp voor het luchtbed. Nog ergers was het gebrek aan koffie. Er zat nog een perculator in de kist, maar die was te vervormd om te kunnen functioneren. Aangezien Robin nogal koud had gehad s’nachts, had hij erge behoefte aan koffie die ochtend. Maar we zitten niet ver van Amsterdam, dus we zouden vast snel iets tegen komen dachten we… Je raad het al, dat lukte niet meer in de ochtend.
We startte met een fietstocht van 13 km naar Landsmeer om naar ons startpunt te komen. De fietsen haalde we aan het einde van de dag weer op. Nadat we Landsmeer uitliepen kwamen we via een parkje, heel kort door een woonwijk om tussen de weilanden te belanden.
Hier in de weilanden van Landsmeer werden we geconfronteerd met een stukje geschiedenis uit de oorlog. Het Vickers-Wellington monument bestaat uit de propellors van een gevechtsvliegtuigje welke daar 29 september 1941 neerstortte. Het is opmerkelijk dat deze 2 propellers niet in meerdere brokstukken zijn gebroken, maar nog redelijk in 1 stuk te plaatsen viel. De derde is er wel afgebroken. Het hele verhaal valt te lezen op deze website https://onh.nl/verhaal/engelse-vliegers-in-het-landsmeerderveld. Wat daar niet te lezen valt, is dat het decennia heeft geduurd voordat het vliegtuigje eindelijk geborgen kon worden. De onderdelen waren verzakt in het weiland en meerdere pogingen om het te bergen, mislukte. We werden er even stil van.
Verderop spotte we meerdere Ooievaars in het weiland. Toen Robin ze aanwees in de verte en uitschold voor reigers, stak ik mijn verhaal af over hoe Ooievaars niet heel lang geleden bijna uitgestorven waren. Direct daarna kwam er een fietser in tegengestelde richting aan. Het pad was smal en de hond liep los, wat naar mening de oorzaken waren van het feit dat hij steeds langzamer ging fietsen en ons niet wilde passeren. Toen ik uiteindelijk de hond bij me pakte en ik me afvroeg waarom hij nog steeds niet in beweging kwam, wees de man naar de Ooievaars en vertelde dat het heel uniek is om er zoveel bij elkaar te zien op deze plek… Super toevallig, alsof hij mijn verhaal nog even moest bevestigen, terwijl hij natuurlijk geen flauw idee had dat wij het daarover hadden. Gelukkig had ik deze etappe wel aan mijn camera gedacht en kon ik mooi inzoomen om wat foto’s te schieten op de maximale zoom.
Na een tijdje wandelen zag Robin een metale balk over een klein slootje liggen. Hij wilde er de hond overheen sturen en hoopt altijd dat die in het water valt, zodat hij moet zwemmen. Echter de hond had daar geen zin in. Dus ik wilde even laten zien dat ik wel over een random balkje over een slootje kan lopen. Ja, dan volgt het hondje wel…
Dit punt hieronder was een vrij cruciaal punt. Eigenlijk viel vooral dit autobedrijf op. De achterlichten van de auto branden gewoon. Hoe gaaf is die wand! Ze hebben gewoon een halve auto tegen de muur gezet. Er ligt een half gebroken reclamebord naast en enkele bakstenen. Super goed in de details. Anyway, op dit punt stond aangekaart dat we rechts konden buiten het broedseizoen (15 maart – 1 juli) en rechtdoor in het broedseizoen. Ik weet niet waarom, maar mijn hoofd draaide de data om en we liepen stug de verkeerde route op. Vervolgens miste we op dat stuk ook nog een afslag waardoor we na wat vertraging aankwamen bij het “Varkensland” waar overigens koeien op liepen, om daar door een geblokkeerde brug weer retour te mogen. Op één van de langste wandelingen tot nu toe, was dat niet echt een cadeautje, maargoed wie zijn hoofd niet gebruikt, moet zijn benen gebruiken…
De alternatieve route was niet heel interessant. We hebben voor veel woonboten gekeurd, van schots en scheef en half in elkaar gezakt tot hypermodern. Dat wisselde in een hoog tempo af.
We keken uit naar Broek in Waterland wat “het leukste dorp van Nederland” zou zijn. Voordat we daar goed en wel waren, kwamen we een kleine horeca tegen en konden we eindelijk koffie drinken. Om alle tripjes dat de horeca dicht zat te compenseren, namen we er ook een huisgemaakte appeltaart bij. Zo die ging er wel in na 13 km fietsen en 13 km wandelen. Met volle moed stapte we weer voort door inderdaad een heel schattig dorpje met gekleurde houten huisjes die even scheef waren als sommige woonboten.
Vervolgens belandde we weer in het groen.
In Zuiderwoude werd het weiland even afgewisseld door wat water.
Om vervolgens op een heel lang stuk weiland met af en toe een huisje te belanden…
Na zoveel km’s grasland vermaakte ons meer met de hond dan met het uitzicht eigenlijk. Waar wij al behoorlijk door onze energie raakte, kreeg hij ineens een opleving.
Toch nog heel even de tijd genomen voor nog een stukje geschiedenis. Dit keer de watersnoodramp. Kistjes op stokjes geven de hoogte van het water aan. Wederom indrukwekkend. Nooit geweten dat er zo door Nederland heen op random plekken, zoveel geschiedenis te zien valt.
Nog even spelen met de camera. Ik had voor de eerste etappe nog nooit zo bewust oranje grutto’s gezien. Nu mooi op foto.
Trots zijn we vandaag vooral op de afstand die we hebben afgelegd. Het was iets langer dan ons lief was, maar we hebben het wel geflikt. 
